Wiersz: Inwokacja - Adam Mickiewicz Inwokacja Litwo! Ojczyzno maja! Ty jesteś jak zdrowie, Ile cię trzeba cenić, ten tylko się dowie, Kto cię stracił. Dziś piękność twą w całej ozdobie Widzę i opisuję, bo tęsknię po tobie" Panno święta, co Jasnej bronisz Częstochowy I w Ostrej świecisz Bramie! Ty, co gród zamkowy Pan Tadeusz z przeciwnej przybliżył się strony, Udając, że szukanie grzybów tam go zwabia. W tymże kierunku z wolna posuwa się Hrabia. Hrabia podczas Sędziego sporów z Telimeną: Stał za drzewami, mocno zdziwiony tą sceną. Dobył z kieszeni papier i ołówek, sprzęty, Które zawsze miał z sobą, i na pień wygięty, Link do oryginału - https://www.youtube.com/watch?v=WjIIa3BDIrIMiłego oglądania!!!SUBSKRYBUJCIELAJKUJCIETo będzie ostatni film a potem muszę zrobić sobie prz Jesień. Autor: Józef Czechowicz. Szu­miał las, śpie­wał las, Gu­bił zło­te li­ście, Świe­ci­ło się ja­sne słon­ko. Chłod­no a zło­ci­ście? Rano mgła w pole szła, Wiatr ją rwał i strzę­pił? Opa­da­ły cięż­kie gro­na. Polish revolt of against the occupying Russian - Pan Tadeusz (film) STRATEGOS / PELÍCULAS, SERIES Y ESCENAS BÉLICAS/. 3:17. (G) Mickiewicz: Mr. Tadeusz 'Invocation'. Roch Radziwill. 3:41. Adam Mickiewicz Died in Istanbul [Kult America] Kult America. 2:00. Stefek Burczymucha – Maria Konopnicka. Paweł i Gaweł – Aleksander Fredro. Słonko – Adam Asnyk. Kapuśniaczek – Julian Tuwim. Bambo – Julian Tuwim. Rzepka – Julian Tuwim. Wiersze do recytowania dla młodzieży. Inwokacja – Adam Mickiewicz. Do młodych – Adam Asnyk. SIaFgs. Epopeja narodowa (inaczej epos narodowy) to bardzo specyficzny gatunek literacki. Jego specyfika polega na tym, że zwykle w danej kulturze (kulturze jednego narodu) występuje tylko jeden taki utwór. Jest to powieść, mit lub poemat tak istotny dla danej społeczności, że nie może mieć sobie równych. Polską epopeją narodową jest niezaprzeczalnie Pan Tadeusz autorstwa naszego wieszcza narodowego – Adama Mickiewicza. Przyjrzyjmy się temu, jak ów wielki poemat wpisuje się w cechy gatunkowe epopei. Cechy epopei narodowejCechy epopei w Panu TadeuszuInwokacjaOpis przełomowego momentu w historii naroduŚwiat przedstawionyCechy epopei narodowejPrzypomnijmy sobie na początek, czym powinno charakteryzować się dzieło, by mogło pretendować do miana epopei narodowej. Przede wszystkim jest to utwór epicki, chociaż w przeważającej większości przypadków spisany jest w formie wierszowanej. Nie może on gatunkowo przynależeć do liryki, przy której najczęściej używa się wiersza, gdyż posiada złożony, wielowarstwowy świat przedstawiony, realistycznych bohaterów, akcję, itp. Ponadto epopeja nie może dotyczyć dowolnego tematu. Utwór taki powinien opowiadać o bardzo konkretnej zbiorowości (najczęściej grupie etnicznej lub narodzie). W dodatku musi opisywać pewien specyficzny moment z historii takiej zbiorowości, moment przełomowy, ważny z perspektywy dalszego jej wzorem eposu w naszym kręgu kulturowym są dzieła przypisywane Homerowi – Iliada i Odyseja. To właśnie te dzieła ukonstytuowały większość cech, które powinien posiadać „modelowy” epos. Jedną z takich cech jest obecność inwokacji, czyli początkowego fragmentu tekstu, który jest apostrofą autora do jakiejkolwiek instancji wyższej z prośbą o pomoc w stworzeniu dzieła, o natchnienie, itp. Całość eposu powinna stanowić kunsztowny przykład języka artystycznego najwyższej próby, być po prostu wybitnym dziełem literackim. Sprawdźmy, jak w te cechy wpisuje się utwór Mickiewicza. Cechy epopei w Panu TadeuszuInwokacjaNie trzeba daleko szukać, by sprawdzić, czy poemat Mickiewicza spełnia najbardziej podstawowy warunek bycie eposem narodowym. Większość Polaków zna słowa inwokacji od bardzo wczesnego dzieciństwa. Mickiewicz zwraca się w niej do Matki Boskiej Ostrobramskiej, która jest dla niego jednym z najważniejszych i najwyraźniejszych symboli narodowych. Tym istotniejszych, że w czasie zaborów tylko takie symbole potrafiły utrzymać przy polskości. Zwyczajowo przyjmuje się, że inwokacja w Panu Tadeuszu rozpoczyna się słowami „Litwo! Ojczyzno moja, ty jesteś jak zdrowie”, a kończy słowami „Zieloną, na niej z rzadka ciche grusze siedzą”.Opis przełomowego momentu w historii naroduW przypadku tej cechy również nie można mieć większych wątpliwości co do tego czy jest ona spełniona w Panu Tadeuszu. Bezwzględnie tak. Dzieło Mickiewicza opowiada o narodzie polskim w momencie, kiedy kraj znajduje się pod zaborami. Jest to dopiero druga dekada po trzecim rozbiorze, romantyzm osiąga apogeum, wiara w powodzenie powstań narodowych jest niemal nie do podważenia. W dodatku jest to czas wielkich triumfów militarnych Napoleona, w którego wlepione są oczy całej Europy, a w którego postaci Polacy upatrują szansy na odzyskanie wolności i suwerenności narodowej. Świat przedstawionyPan Tadeusz to bez wahania dzieło epickie. Jest to po prostu powieść spisana wierszem (charakterystycznym trzynastozgłoskowcem). Posiada wszystkie cechy epiki: realistyczny świat przedstawiony, który jest dodatkowo uprawdopodobniony tym, że Mickiewicz wspomina Litwę z czasów własnej młodości. Poemat jest wielowątkowy, posiada realistycznych bohaterów (zarówno bohatera zbiorowego jak i bohaterów partykularnych) oraz wielowątkową fabułę. Mamy tu do czynienia dodatkowo z wieloma opisami nie tylko litewskiej przyrody, lecz także obyczajów szlacheckich, zawodów, urzędów, potraw, ubrań czy nawet sprzętów domowych użytkowanych we dworze. Ta wielopłaszczyznowość świata przedstawionego czyni z Pana Tadeusza dzieło prawdziwie panoramiczne, czyli takie, na podstawie którego można poznać pełną perspektywę społeczeństwa żyjącego w danym miejscu i w konkretnym czasie. Wersyfikacja: Utwór pisany wierszem sylabicznym, trzynastozgłoskowcem, ze średniówką po siódmej sylabie i ze stałym akcentem na przedostatnią sylabę każdego wersu. „W tem usłyszeli odgłos rogów i psów granie” [Ks. IV, 89] _’ _ _ _’ _ _’ _ | _’ _ _’ _ _’ _ Mickiewicz zastosował rym żeński, parzysty aa bb cc. „W tem usłyszeli odgłos rogów i psów granie, {a} Zgadują, że się ku nim zbliża polowanie, {a} I pomiędzy gałęzi gęstwę, pełni trwogi, {b} Zniknęli nagle z oczu jako leśne bogi. {b} W Soplicowie ruch wielki; lecz ni psów hałasy, {c} Ani rżące rumaki, skrzypiące kolasy” {c} [Ks. IV, 89-94] Środki stylistyczne (wybrane przykłady): 1. apostrofa – to bezpośredni i patetyczny zwrot do bóstwa, osoby, upersonifikowanej idei lub przedmiotu. W Panu Tadeuszu to pierwsze słowa inwokacji: „Litwo! Ojczyzno moja!” [Ks. I, 1] 2. porównanie – uwydatnienie jakiejś właściwości opisywanego zjawiska przez wskazanie na jego podobieństwo do innego, np. „Porwał się i Tadeusz jak żądłem ukłuty” [Ks. V. 233] 3. porównania homeryckie – to rozbudowana forma porównania do rozmiaru samodzielnego obrazu, np.: „Jak biały ptak zleciała z parkanu na błonie I wionęła ogrodem, przez płotki, przez kwiaty” [Ks. I, 1240125] 4. antropomorfizacja – polega na przypisaniu zjawiskom natury cech i zachowań właściwych człowiekowi, np. „szepnęły wiotkim skrzydłem nietoperze” [Ks. VIII, 21] 5. epitety – wyrazy określające rzeczowniki, np. „młoda dziewczyna”, „wysmukła postać”, „Żyd stary” 6. archaizm – wyrazy, które już wyszły z powszechnego użycia, np. „zaiste”, „mopanku” 7. metafora – zestawienie wyrazów obcych znaczeniowo, by pokazać ich podobieństwo, np. rozbudowany opis stawów porównanych do pary kochanków w Księdze VIII8. personifikacja – nadanie przedmiotom bądź zjawiskom postaci ludzkiej, np. „Między stawami w rowie młyn ukrycie siedzi; Jako stary opiekun, co kochanków śledzi, Podsłuchał ich rozmowę, gniewa się, szamoce, Trzęsie głową, rękami, i groźby bełkoce” [Ks. VIII, 621-624] Inwokację rozpoczyna, na wzór antyczny, wzniosła apostrofa. Jednakże już tu zaznacza Mickiewicz swoja silną indywidualność, gdyż nie zwraca się do Muzy, ale do Litwy, Ojczyzny oraz w kolejnym, analogicznym zwrocie, do Matki Boskiej. To pod ich „patronatem” zamierza snuć pieśni o kraju lat dziecinnych. Następujące po apostrofie do Ojczyzny wersy są nawiązaniem do fraszki Jana Kochanowskiego „Na zdrowie”. Litwa jest tu porównana do zdrowia, które przecież dla każdego człowieka stanowi wartość najważniejszą, ale także taką, której wartość i kruchość oceniamy dopiero po stracie. W takiej sytuacji znajduje się podmiot mówiący tej partii tekstu. Z dala od ojczyzny, niemogąc do niej powrócić dostrzega on w całej jaskrawości jej piękno i pragnie je utrwalić w strofach poematu. Po czterowersie dotyczącym ojczyzny zwraca się poeta do Matki Boskiej, prosząc o patronat nad dziełem i natchnienie. Przy czym nie chodzi tu raczej o natchnienie poetyckie, ale raczej o pomoc w podróży po bolesnych zakątkach pamięci. Znamienny jest fakt, iż zwraca się do Maryi, której kult był w Polsce niezwykle żywy – została przecież koronowana na Królową Polski. Realia tego kultu przedstawia dalej poeta, przywołując najbardziej znane ikonograficzne przedstawienia Najświętszej Panienki. Są to kolejno obrazy Matki Boskiej Częstochowskiej – czczonej szczególnie w Koronie, Ostrobramskiej – charakterystycznej dla kultu maryjnego na Litwie oraz patronkę nowogródzką – jak wyjaśnia Stanisław Pigoń, chodzi o obraz z nieistniejącej dziś cerkwi na Górze Zamkowej. W kolejnych wersach podmiot mówiący relacjonuje cudowne ozdrowienie jego osoby, jakie dokonało się, gdy jako dziecko został ofiarowany w piekę Matce Bożej. Fakt ten ma potwierdzenie w biografii Mickiewicza, który będąc dzieckiem, wypadł z okna i bliski śmierci ozdrowiał dzięki opiece Maryi. Przywołując ten kontekst, ponawia wymowę owej dziecięcej wiary w opiekuńczość i miłosierdzie Bożej Rodzicielki i zwraca się z prośbą, ale dość kategorycznie brzmiącą: Tak nas powrócisz cudem na ojczyzny łono. Jest to jednak palna długofalowy, odsunięty poprzez kolejne wersy w nieokreśloną przyszłość. Zaś „tymczasem” chce chociażby myślami znaleźć się w ojczyźnie, wśród tych pagórków leśnych / (…) tych łąk zielonych”. Inwokacja stanowi liryczną zapowiedź wątków rozwijanych w dalszych partiach poematu. Wskazuje także w pewien sposób na genezę poematu, gdyż przedstawia jak gdyby sam początek procesu twórczego. Pozwala również przyjąć odpowiednią postawę wobec dzieła – wiemy, że będą to wspomnienia, a więc wydarzenia należy postrzegać jako minione wobec sytuacji narracyjnej. Pozwala także wywnioskować o czym i jak będzie w utworze mówione oraz dostarcza pewnych wiadomości o podmiocie mówiącym, jak można się domyślać, narratorze utworu. strona: - 1 - - 2 -Polecasz ten artykuł?TAK NIEUdostępnij 1) Autor utworu pod tytułem "Pan Tadeusz" a) Adam Mickiewicz b) Hendryk Sienkiewicz c) Kornel Makuszyński 2) W kim zakochał się Tadeusz? a) W Ewie Horeszkównie b) W Telimenie c) W Zosi Horeszkównie 3) Kto jest głównym bohaterem lektury? a) Pan Tadeusz b) Jacek Soplica c) Rejencie d) Asesesor 4) Dokończ zdanie. Książka jest utworem.... a) wielowątkowym b) jednowątkowym c) niema wątków 5) Kim jest Ksiądz Robak? a) Asesorem b) Maciejem Dobrzyński c) Jackiem Soplicą d) Podkomorzym e) Stolnikiem Horeszko f) Wojskim Hreczechem 6) Czy Jacek Soplica przeszedł metamorfozę? a) Tak b) Nie c) Tej informacji nie ma w książce 7) Dokończ zdanie. Pan Tadeusz jest napisany... a) W 18 księgach b) W 13 księgach wierszem c) W 10 księgach d) W 12 księgach wierszem 8) W której księdze znajduje się inwokacja? a) 11 b) 3 c) 5 d) 12 e) 1 f) 6 9) Czas akcji to: a) Dwa dni w roku 1813 i trzy w 1820r. b) Pięć dni w roku 1812 i jeden dzień w roku 1811 c) Pięć dni w roku 1811 i jeden dzień w roku 1812 d) Cztery dni w roku 1812 i dwa dni w roku 1813 10) Co jest wątkiem głównym? a) Miłość Tadeusza b) Dzieje Horeszki c) Polowanie na niedźwiedzia d) Wychowanie Zosi przez Telimenę e) Dzieje Jacka Soplicy 11) Utwór należy do: a) liryki b) dramatu c) epiki 12) Wąsalem nazywano.. a) Jacka Soplicę b) Stolnika c) Sędziego 13) Pytanie dodatkowe. Pierwsze wydanie książki powstało... a) W Polsce, 1827 - 1829 b) W Londynie, 1832 - 1834 c) W Polsce, 1836 - 1839 d) W Paryżu, 1832 - 1834 e) W Londynie, 1831 - 1834 f) W Paryżu, 1830 - 1832 Ranking Ta tablica wyników jest obecnie prywatna. Kliknij przycisk Udostępnij, aby ją upublicznić. Ta tablica wyników została wyłączona przez właściciela zasobu. Ta tablica wyników została wyłączona, ponieważ Twoje opcje różnią się od opcji właściciela zasobu. Wymagane logowanie Opcje Zmień szablon Materiały interaktywne Więcej formatów pojawi się w czasie gry w ćwiczenie. Autorem opracowania jest: Adrianna Strużyńska. „Inwokacja” otwierająca poemat epicki Adama Mickiewicza, zatytułowany „Pan Tadeusz”, jest jednym z najbardziej znanych utworów polskiej literatury. Przedstawia obraz ojczystego kraju, przedstawiony z perspektywy emigranta, poszukującego bezpiecznego azylu za granicą. Mickiewicz rozpoczyna opowieść o krainie swojego dzieciństwa od zwrotu do rodzinnej Litwy i Matki treściGeneza utworuInwokacja - analiza utworuInwokacja - interpretacja utworu Geneza utworu „Pan Tadeusz” został wydany w 1834 roku w Paryżu w formie dwóch tomów. Mickiewicz pracował nad poematem od grudnia 1832 do czerwca 1834 roku. Był to trudny czas dla wszystkich polskich patriotów, zaledwie trzy lata wcześniej upadło powstanie listopadowe, z którym wiązano nadzieje na odzyskanie niepodległości przez Polskę. Klęska wiązała z represjami ze strony zaborców, zlikwidowano polską armię i ograniczono autonomię Królestwa Polskiego. Powstańcy spotkali się z prześladowaniami, odbierano im mienie i wywożono na Sybir. Mickiewicz przebywał w tym czasie w Paryżu, gdzie cierpiał z powodu osamotnienia i tęsknoty za rodzinną Litwą. Wieszcz był zawiedziony atmosferą panującą wśród emigrantów, co można dostrzec w epilogu „Pana Tadeusza”. Mickiewicz, rozczarowany klęską powstania, postanowił stworzyć poetycki obraz ojczyzny. Poemat jest wspomnieniem czasów świetności, które bezpowrotnie przeminęły. Soplicowo zostało przedstawione jako ostoja polskości, prześladowanej przez politykę zaborców. Inspiracją do stworzenia „Pana Tadeusza” były powroty z wojen napoleońskich oraz wizyty w wielkopolskich dworach szlacheckich. Początkowo, Mickiewicz chciał przedstawić w poemacie wyłącznie sielankową wizję Litwy. W 1833 roku zmienił jednak swoją koncepcję i postanowił skupić się na postaci Jacka Soplicy, ukrytego w zakonnym habicie napoleońskiego emisariusza. Funkcję narratora w „Panu Tadeuszu” pełni sam Mickiewicz. W „Inwokacji”, otwierającej poemat, pojawiają się wątki biograficzne. Narrator kilka razy zwraca się do Maryi, w tym Matki Boskiej Ostrobramskiej („Panno Święta, co jasnej bronisz Częstochowy i w Ostrej świecisz Bramie!”). Poeta wspomina cud swojego uzdrowienia, gdy jako dziecko został ofiarowany w jej opiekę („jak mnie dziecko do zdrowia powróciłaś cudem”). Jest to odniesienie do prawdziwego wydarzenia. Mickiewicz, będąc dzieckiem, wypadł z okna i cudem wyzdrowiał, dzięki ofiarowaniu go opiece Matki Boskiej. Inwokacja to odmiana apostrofy, która pojawia się na początku eposu. Jest prośbą o natchnienie, kierowaną do muz. Mickiewicz rozpoczął swój poemat od inwokacji, na wzór utworów epickich. Nie zwraca się jednak do muz, a do ojczystej Litwy, a następnie - do Matki Boskiej. Z ich wsparciem, poeta zamierza stworzyć sielankowy obraz krainy swojego dzieciństwa. W „Inwokacji” pojawia się także aluzja literacka. Mickiewicz nawiązuje do fraszki Jana Kochanowskiego „Na zdrowie”. Ojczysty kraj docenia się dopiero po stracie, podobnie jak zdrowie. Wieszcz odwołuje się do twórczości Kochanowskiego także z innego powodu. Był on jednym z pierwszych wielkich poetów, piszących w języku polskim. Inwokacja - analiza utworu Utwór „Pan Tadeusz”, który otwiera „Inwokacja”, to poemat epicki. Jest to gatunek epicki, zbliżony do eposu, pisany wierszem. Narracja ma charakter obiektywny, ale poemat jest mniejszy rozmiarowo od eposu. Fabuła koncentruje się wokół głównego wątku zdarzeniowego. „Inwokacja”, tak jak cały poemat, została napisana trzynastozgłoskowcem, ze średniówką po siódmej sylabie. Taka forma to odpowiednik greckiego heksametru, którym posługiwał się Homer. Utwór składa się z dwóch strof, o różnej ilości wersów. Pierwsza zwrotka liczy cztery wersy, a druga - osiemnaście. Poeta zastosował rymy parzyste. W utworze wypowiada się pierwszoosobowy narrator, który w dalszej części poematu staje się trzecioosobowy i wszechwiedzący. Warstwa stylistyczna utworu jest rozbudowana. Pojawiają się apostrofy („Litwo! Ojczyzno moja!”, „Panno Święta, co jasnej bronisz Częstochowy i w Ostrej świecisz Bramie!”), epitety („gród zamkowy”, „wiernym ludem”, „pagórków leśnych”, „łąk zielonych”, „błękitnym Niemnem”, „bursztynowy świerzop”, „panieńskim rumieńcem”), metafory („martwą podniosłem powiekę”, „panieńskim rumieńcem dzięcielina pała”) oraz porównania („gryka jak śnieg biała”, „wszystko przepasane, jakby wstęgą, miedzą zieloną”). Rośliny nabierają cech istot żywych, zastosowano ożywienia („ciche grusze siedzą”). Poeta posłużył się także wykrzyknieniami („Ty, co gród zamkowy nowogródzki ochraniasz z jego wiernym ludem!”). Inwokacja - interpretacja utworu W pierwszych wersach utworu, narrator ukazuje miłość do ojczystej Litwy. Postrzega swój kraj lat dziecięcych jako miejsce święte, pozbawione jakichkolwiek wad. Sięga do renesansowych korzeni polskiej kultury, z których wywodzi się niezwykłość tworzonej w języku polskim literatury. Ojczyzna jest dla narratora największą wartością, która w codziennym życiu często zostaje pomijana. Wielu Polakom łatwo przychodzi poszukiwanie wad ojczystego kraju. Człowiek nie docenia czegoś, co cały czas jest dostępne. Litwa zostaje przedstawiona w podobny sposób, jak zdrowie we fraszce Kochanowskiego („Ślachetne zdrowie, nikt się nie dowie, jako smakujesz, aż się zepsujesz”). Dopiero utrata ojczyzny sprawia, że w pełni zaczyna się doceniać jej piękno i wyjątkowość. Narrator doświadczył emigracji, dlatego zdaje sobie sprawę z jej konsekwencji - osamotnienia i nostalgii. Poemat ma na celu ukazanie Polakom piękna ich ojczyzny w czasach świetności. W ten sposób, Mickiewicz chciał zmotywować rodaków do walki o odzyskanie niepodległości po upadku powstania listopadowego. Kolejna apostrofa jest skierowana do Matki Boskiej. Narrator przywołuje koncepcję Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski, która została zapoczątkowana przez Jana Kazimierza Wazę w XVII wieku. Było to związane z ostatecznym odparciem szwedzkiego natarcia, uznanym za cud, ratunek zesłany Polakom przez samego Boga za pośrednictwem Matki Boskiej. Narrator jest człowiekiem głęboko wierzącym, dostrzegającym obecność stwórcy w codziennym życiu. Nie jest chłodnym racjonalistą, ale typowym romantykiem, człowiekiem wrażliwym na piękno natury oraz istnienie pozaziemskiej sfery rzeczywistości. Narrator przywołuje wydarzenie z własnego życia, kiedy dostrzegł boską opiekę. Jako dziecko, był bliski śmierci, matka straciła nadzieję na uratowanie syna. Jego życie zostało powierzone Matce Boskiej, która pozwoliła mu wrócić do zdrowia. Narrator, będący na granicy życia i śmierci, dzięki interwencji Maryi był w stanie na własnych nogach pójść do świątyni i podziękować za ratunek. W utworze pojawiają się trzy najważniejsze dla Polaków wizerunki Matki Boskiej - częstochowski, ostrobramski i nowogródzki. Narrator powierza wszystkie swoje troski Maryi, widzi jej opiekę nad ojczystym krajem. Jest przekonany, że Matka Boska pozwoli mu powrócić z emigracji do Polski, a całemu narodowi - odzyskać niepodległość. Narrator z niecierpliwością oczekuje, aż postawi stopę na rodzinnej ziemi. Do tego czasu pozostają mu jedynie wspomnienia i wyobrażenia ojczystych stron. Dopóki musi przebywać na obczyźnie, prosi Matkę Boską, aby chociaż na chwilę pozwoliła mu ujrzeć litewski krajobraz oczyma swojej duszy. W ten sposób rozpoczyna się opisowa część „Inwokacji”. Narrator przedstawia piękno stron, gdzie spędził beztroskie lata dzieciństwa. Posługuje się licznymi środkami stylistycznymi, aby oddać niezwykłość litewskiej natury. Odwołuje się do zmysłu wzroku, jak zapowiada w pierwszej strofie („Dziś piękność twą w całej ozdobie widzę i opisuję bo tęsknię po tobie”). Przypomina sobie leśne pagórki i zielone łąki, które rozciągają się nad błękitnymi wodami Niemna. Litewskie pola przypominają mu obraz, który zdobi złoto pszenicy oraz srebro żyta. Narrator tworzy ciepłą, bezpieczną wizję ojczystego kraju, który przywodzi na myśl wyidealizowane dzieło sztuki, a nie prawdziwe miejsce na mapie świata. „Inwokacja” to zapowiedź tematyki całego poematu. Wprowadza czytelnika w sferę sacrum, do której dla narratora należy cała Litwa. Odizolowany od ojczyzny, prosi Matkę Boską o wsparcie, które pozwoli mu przetrwać na emigracji. Z całego utworu bije ogromny szacunek do rodzinnej Litwy, która staje się prawdziwą krainą szczęśliwości. Czytaj dalej: Nad wodą wielką i czystą... interpretacja Ostatnia aktualizacja: 2022-01-31 21:10:28

pan tadeusz wiersz inwokacja